علت اشتباه دستوری در کتیبههای هخامنشی چیست؟
تاریخ انتشار: ۳ آبان ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۲۵۷۸۴۳
از کتیبههای شاهان هخامنشی میتوان دریافت که زبان فارسی باستان از همان ایام رو به سادگی میرفته و اشتباهات دستوری این کتیبهها ظاهراً حاکی از این است که رعایت این قواعد از رواج افتاده بوده. پس میتوان مقدمۀ ظهور فارسی میانه (پهلوی) را از اواخر دورۀ هخامنشی دانست.
به گزارش ایسنا، زبانهای میانه، فاصل بین زبانهای کهن و زبانهای کنونی ایراناند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
میزان تشخیص زبانهای میانه اصولاً یکی تفاوت آنها با صورت قدیمتر این زبانهاست (عموماً سادهتر بودن آنها) و دیگر متروک بودن آنها. اما ممکن است بعضی از زبانهای رایج در تحول، محافظهکارتر از بعضی زبانهای متروک باشند. چنانکه زبانهای پشتو و آسی از پارتی و پهلوی محافظهکارترند و صورت کهنتری از زبان را محفوظ داشتهاند.
از کتیبههای شاهان متأخر هخامنشی میتوان دریافت که زبان فارسی باستان از همان ایام رو به سادگی میرفته و اشتباهات دستوری این کتیبهها ظاهراً حاکی از این است که رعایت این قواعد از رواج افتاده بوده است؛ بنابراین میتوان مقدمۀ ظهور فارسی میانه (پهلوی) را به اواخر دورۀ هخامنشی منسوب داشت. (حدود قرن چهارم پیش از میلاد).
اطلاع ما از زبانهای ایرانی میانه با کشفیاتی که از اوایل این قرن در آسیای مرکزی و چین حاصل شد افزوده گردید و چند زبان میانه که قبلاً از آنها آگاه نبودیم به دست آمد.
فعلاً از زبانهای میانه، فارسی میانه (پهلوی، زبان ساسانیان) و زبان پارتی (زبان اشکانیان) و زبان سغذی و زبان سکائی (ختنی) و زبان خوارزمی شناخته شده. قطعات کوچکی نیز بهخطی مشتق از خط یونانی به دست افتاده که ظاهراً هپتالی و از زبانهای ایرانی است.
از این گذشته کلمههای بسیاری از زبانهای پهلوی و پارتی که در دورههای اشکانی و ساسانی وارد زبان ارمنی شده از مأخذ عمده برای تحقیق زبانهای میانۀ ایران بهشمار میرود.
زبانهای ایرانی را معمولاً میتوان بر حسب شباهت یا جدایی صوتی و دستوری و لغوی آنها به دو دستۀ عمده تقسیم کرد: دستۀ غربی و دستۀ شرقی.
زبانهای فارسی باستان و مادی و فارسی میانه (پهلوی) و پارتی و فارسی کنونی به دستۀ غربی تعلق دارند. زبانهای سغدی و سکایی و خوارزمی و آسی به دستۀ شرقی شبیه است. از این رو منسوب داشتن آن به یکی از این دو دسته آسان نیست. از لحاظ موطن از زبانهای مشرق ایران است.
چنین تقسیمی در زبانها و لهجههای امروزی ایران نیز صادق است، چنانکه فارسی و کردی و لری و بلوچی و لهجههای سواحل جنوبی خزر و لهجههای مرکزی و جنوبی ایران همه به دستۀ غربی تعلق دارند، ولی پشتو (زبان محلی افغانستان) و یغنابی (بازماندۀ سغذی) و لهجههای ایرانی فلات پامیر و آسی (که مردم آن از مشرق به قفقاز کوچیدهاند) به دستۀ شرقی متعلقاند.
لهجههای کافری افغانستان دنبالۀ زبانی هستند که شاید حد فاصل میان زبانهای هندی و ایرانی بوده است و از این جهت با هر دو دسته وجوه مشترک دارد، اما حقاً شباهت آنها با زبانهای هندی بیشتر است.
در زبانهای میانه بهطور کلی میتوان گفت که دستور زبان سادهتر شده و تصریف اسامی و صفات و ضمائر اگر از میان نرفته مختصر شده، و دستگاه مفصل افعال با وجوه و حالات و زمانهای متعدد به سادگی گراییده و به کار برددن حروف اضافه برای تعیین حالات مختلف اسم بیش از زبانهای کهن معمول گردیده و افعال مرکب رواج بیشتری یافتهاند.
دستۀ غربی در سیر بهسوی سادگی بیشتر پیش رفته: در پهلوی و پارتی عملاً اسامی صرف نمیشوند. (در کتیبههای پهلوی بعضی اسامی به y ختم میشوند. این y در پهلوی کتابی بهصورت w درآمده. گمان میرود که این حرف اثری از خواتیم اسامی در حالت متمم باشد.) تثنیه از میان رفته است. تشخیص مذکر و مؤنث نیز عملاً از رواج افتاده است.
در این دو زبان از مادههای اصلی فعل مادۀ مضارع که فعل امر و فعل التزامی نیز از آن ساخته میشود، باقی مانده. مانند ماضی و مشتقات آن. چنانکه در فارسی دری و غالب لهجههای کنونی ایران معمول است از صفت مفعولی ساخته میشود و این یکی از ممیزات مهم این زبانهاست. مثلا برای ادای معنی «من گفتم» در حقیقت عبارت «گفتۀ من» بهکار میرود. بدینگونه (در پهلوی):
به این ترتیب ضمیر ملکی در حقیقت جایگزین ضمیر فاعلی شده است. این طرز بنا کردن فعل ماضی یکی از موجباتی است که در نتیجۀ آن در بسیاری از لهجههای غربی ایران، و از جمله فارسی در ضمایر و صیغههای ملکی و اضافی اهمیت و تسلط یافته و ضمایر فاعلی و سایر ضمایر را از صحنۀ زبان رانده یا ضعیف کرده.
زبانهای دستۀ شرقی یعنی سغذی و سکایی و خوارزمی و آسی و پشتو و عدهای از لهجههای فلات پامیر در لغات و تغییرات صوتی و قواعد دستوری مشترکاتی دارند که آنها را از دستۀ غربی متمایز میسازد.
از جمله مشترکات دستوری میتوان نبودن کسرۀ اضافه یا نظیر آن را در زبانهای شرقی ذکر کرد. همچنین در ساختمان افعال میتوان مشترکاتی یافت، چنانکه در سغدی و خوارزمی صیغۀ ماضی را میتوان از مادۀ مضارع بنا کرد، برخلاف فارسی و پارتی که ماضی را همیشه از صفت مفعولی میگیرند؛ و نیز این دو زبان کلمۀ «کام» را برای بنای فعل آینده و بهعنوان معین بهکار میبرند و «داشتن» را برای ساختن افعال تام متعدی.
در اصوات نیز میتوان مشترکات عمومی یافت چنانکه عموماً حروف انسدادی آوایی در آغاز کلمات در زبانهای شرقی تبدیل به حروف سایشی میشوند.
منبع: «زبانها و لهجههای ایرانی» نوشتۀ احسان یارشاطر (دانشکدۀ ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران، سال پنجم، مهر و دی ۱۳۳۶، شماره ۱ و ۲ (پیاپی ۱۷ و ۱۸))
منبع: فرارو
کلیدواژه: هخامنشیان زبان های میانه فارسی میانه زبان ها کتیبه ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت fararu.com دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «فرارو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۲۵۷۸۴۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
مردم تخلفات مربوط به صیانت از زبان پارسی را گزارش بدهند
به گزارش خبرگزاری صدا و سیما، مرکز خراسان رضوی، مدیرکل فرهنگ و ارشاد اسلامی خراسان رضوی حمایت عموم مردم استان در اجرای قانون منع استفاده از عناوین بیگانه و ناملموس بر سر در اماکن تجاری و عمومی را با ارسال گزارش مکتوب و مصور، خواستار شد و گفت: بستر دریافت گزارش مردمی تخلف از قوانین مربوط به صیانت از زبان پارسی فراهم شده و لازم است مردم تخلفات در این زمینه را گزارش دهند.
محمد حسین زاده افزود: در کنار جغرافیای سرزمین کهن ایران به عنوان مؤلفه میراث ملموس کشور و دین مبین اسلام در حیطه میراث معنوی، زبان و ادب پارسی به عنوان مهمترین دارایی به جا مانده از پیشینیان و یگانه رشته پیوند دهنده اقوام ایرانی مطرح است.
وی با اشاره به اهمیت راهبردی زبان وحدت بخش پارسی و لزوم پاسداشت آن در برابر هجوم رقبا و اقتضائات دنیای مدرن امروز ادامه داد: بحران هویت ملی و زبان پارسی را می توان به سادگی در ادبیات نسل جدید مشاهده و عمق آسیب به این مؤلفه هویتی - فرهنگی را درک کرد.
دبیر شورای فرهنگ عمومی خراسان رضوی گفت: در روند دهشتناکی که در تغییرات نامحسوس دستوری آرام آرام پیش می رود، بیم آن است که در آینده ای نزدیک، نسل های جدید در فهم و خوانش متون زیبای فارسی و اشعار بلند شاعران وزین ایرانی مشکل مفاهمه پیدا کنند.
حسین زاده افزود: استفاده بی رویه از واژه های غیر فارسی، به گسست فرهنگی میان ما و فرهنگ غنی ایرانی اسلامی به ویژه در حوزه ادبیات منجر می شود لذا با توجه به همه این تفاسیر و بنا بر وظایف ذاتی اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی در مسیر پاسداشت از حریم زبان و ادبیات پارسی از عموم هم استانی های گرانقدر دعوت می کنم تا برای حفظ شأن این سرمایه ملی و میراث گرانبها و وجوب رعایت قوانین مربوط به صیانت از زبان پارسی در صورت مشاهده اسامی و یا خط بیگانه بر سر در محل کسب اصناف و مجتمع های تجاری و یا واحدهای مسکونی با ارسال تصویر و گزارش ما را در پاسداشت زبان و خط فارسی یاری دهند.
وی گفت: راه های ارتباطی از بسترهای مختلف برای دریافت گزارشهای مردمی شامل شناسه در پیام رسان ایتا: @pasdasht_zaban_farsiُ سامانه پیامکی: ۵۰۰۰۲۳۸۵۹۴۰۰۱ پست الکترونیکی khrz@farhangmail.ir لینک سایت https://khrz.farhang.gov.ir/fa/zabaneparsi می شود.